With Impression, Sunrise, exhibited in 1874, Claude Monet (18401926) took part in thecreation of the Impressionist movement that introduced the 19th century to modern art. All his life, he captured natural movements around him and translated them into visual sensations. A complex man and an exceptional artist, Monet is internationally famous for his poetic paintings of waterlilies and beautiful landscapes. He leaves behind the most wellknown masterpieces that still fascinate art lovers all over the world. In this twovolume illustrated work, Natalia Brodskaya and Nina Kalitina invite us on a journey across time to discover the history of Impressionism and Monet; a movement and an artist forever bound together. Specialists of 19th and 20th century art, the authors shed light on the birth of modernity in art, a true revolution responsible for the thriving art scene of the 20th century.
Symbolism appeared in France and Europe between the 1880s and the beginning of the 20th century. The Symbolists, fascinated with ancient mythology, attempted to escape the reign of rational thought imposed by science. They wished to transcend the world of the visible and the rational in order to attain the world of pure thought, constantly flirting with the limits of the unconscious. The French Gustave Moreau, Odilon Redon, the Belgians Fernand Khnopff and Félicien Rops, the English Edward Burne-Jones and Dante Gabriel Rossetti, and the Dutch Jan Toorop are the most representative artists of the movement.
Henri Matisse, born on 31 December 1869 in Cateau-Cambresis and died on 3 November 1954 in Nice, was a French artist known for his paintings, drawings and sculptures. He was one of the leaders of the fauvist movement, along with other notable artists such as Picasso and Marcel Duchamp. He is celebrated for the lively use of line and colours in his works, and for his contribution to the plastic arts at the beginning of the 20th century. Despite having the status of a master of modern art, his painting style is now considered to be classic.
Born at the dawn of the 20th century, Fauvism burst onto the artistic scene at the 1905 Salon d'Automne with great controversy by throwing bright, vibrant colours in the face of artistic convention. Fuelled by change, artists like Matisse, Derain, and Vlaminck searched for a new chromatic language by using colour out of its habitual context. Freed from the strict technique advocated by the École des Beaux-Arts, they used blocky colours as their main resource, saturating their stunning paintings. The author invites us to experience this vivid artistic evolution that, although encompassing a short amount of time, left its mark on the path to modernity.
For Claude Monet the designation ‘impressionist’ always remained a source of pride. In spite of all the things critics have written about his work, Monet continued to be a true impressionist to the end of his very long life. He was so by deep conviction, and for his Impressionism he may have sacrificed many other opportunities that his enormous talent held out to him. Monet did not paint classical compositions with figures, and he did not become a portraitist, although his professional training included those skills. He chose a single genre for himself, landscape painting, and in that he achieved a degree of perfection none of his contemporaries managed to attain. Yet the little boy began by drawing caricatures. Boudin advised Monet to stop doing caricatures and to take up landscapes instead. The sea, the sky, animals, people, and trees are beautiful in the exact state in which nature created them – surrounded by air and light. Indeed, it was Boudin who passed on to Monet his conviction of the importance of working in the open air, which Monet would in turn transmit to his impressionist friends. Monet did not want to enrol at the Ecole des Beaux-Arts. He chose to attend a private school, L’Académie Suisse, established by an ex-model on the Quai d’Orfèvres near the Pont Saint-Michel. One could draw and paint from a live model there for a modest fee. This was where Monet met the future impressionist Camille Pissarro. Later in Gleyre’s studio, Monet met Auguste Renoir Alfred Sisley, and Frédéric Bazille. Monet considered it very important that Boudin be introduced to his new friends. He also told his friends of another painter he had found in Normandy. This was the remarkable Dutchman Jongkind. His landscapes were saturated with colour, and their sincerity, at times even their naïveté, was combined with subtle observation of the Normandy shore’s variable nature. At this time Monet’s landscapes were not yet characterized by great richness of colour. Rather, they recalled the tonalities of paintings by the Barbizon artists, and Boudin’s seascapes. He composed a range of colour based on yellow-brown or blue-grey. At the Third Impressionist Exhibition in 1877 Monet presented a series of paintings for the first time: seven views of the Saint-Lazare train station. He selected them from among twelve he had painted at the station. This motif in Monet’s work is in line not only with Manet’s Chemin de fer (The Railway) and with his own landscapes featuring trains and stations at Argenteuil, but also with a trend that surfaced after the railways first began to appear. In 1883, Monet had bought a house in the village of Giverny, near the little town of Vernon. At Giverny, series painting became one of his chief working procedures. Meadows became his permanent workplace. When a journalist, who had come from Vétheuil to interview Monet, asked him where his studio was, the painter answered, “My studio! I’ve never had a studio, and I can’t see why one would lock oneself up in a room. To draw, yes – to paint, no”. Then, broadly gesturing towards the Seine, the hills, and the silhouette of the little town, he declared, “There’s my real studio.”Monet began to go to London in the last decade of the nineteenth century. He began all his London paintings working directly from nature, but completed many of them afterwards, at Giverny. The series formed an indivisible whole, and the painter had to work on all his canvases at one time. A friend of Monet’s, the writer Octave Mirbeau, wrote that he had accomplished a miracle. With the help of colours he had succeeded in recreating on the canvas something almost impossible to capture: he was reproducing sunlight, enriching it with an infinite number of reflections. Alone among the impressionists, Claude Monet took an almost scientific study of the possibilities of colour to its limits; it is unlikely that one could have gone any further in that direction.
El arte naif se hizo popular por primera vez a finales del siglo diecinueve. Hasta ese momento, esta forma de expresión creada por artistas sin formación y caracterizados por su espontaneidad y simplicidad contaba con poco reconocimiento entre los artistas profesionales y los críticos de arte. Influenciada por las artes primitivas, la pintura naif se caracteriza por la fluidez de sus líneas, por su vivacidad y sus colores alegres, así como por sus formas más bien sencillas, claramente definidas. El arte naif está representado por artistas como Henri Rousseau, Séraphine de Senlis, André Bauchant y Camille Bombois. Este movimiento también consiguió encontrar partidarios en el extranjero, incluyendo a artistas tan destacados como Joan Miró, Guido Vedovato, Niko Pirosmani e Ivan Generalic.
Az e-könyv a Kossuth Kiadó által nyomtatásban megjelentetett nagysikerű Világhíres festők című sorozat azonos című kötetének szöveganyagát tartalmazza, az illusztrációk nélkül. „A föld az istenek paradicsoma: ezt akarom megfesteni.” – Pierre Auguste Renoir a francia impresszionista festő ars poeticája sokmindent elárul erről a fantasztikus tehetségű művészről, aki soha nem lett hűtlen önmagához, veleszületett életöröme, derűje, kiegyensúlyozottsága sohasem hagyta el. Talán ezért kedvelik műveit a világ minden táján. Renoir festészete szüntelen ünnep, elébünk varázsolja korának kis paradicsomait, amelyekben ma is örömünket leljük. Életrajzi könyvünk a teljes alkotói életmű legfontosabb eseményeit villantja fel.
For Claude Monet the designation ‘impressionist’ always remained a source of pride. In spite of all the things critics have written about his work, Monet continued to be a true impressionist to the end of his very long life. He was so by deep conviction, and for his Impressionism he may have sacrificed many other opportunities that his enormous talent held out to him. Monet did not paint classical compositions with figures, and he did not become a portraitist, although his professional training included those skills. He chose a single genre for himself, landscape painting, and in that he achieved a degree of perfection none of his contemporaries managed to attain. Yet the little boy began by drawing caricatures. Boudin advised Monet to stop doing caricatures and to take up landscapes instead. The sea, the sky, animals, people, and trees are beautiful in the exact state in which nature created them – surrounded by air and light. Indeed, it was Boudin who passed on to Monet his conviction of the importance of working in the open air, which Monet would in turn transmit to his impressionist friends. Monet did not want to enrol at the Ecole des Beaux-Arts. He chose to attend a private school, L’Académie Suisse, established by an ex-model on the Quai d’Orfèvres near the Pont Saint-Michel. One could draw and paint from a live model there for a modest fee. This was where Monet met the future impressionist Camille Pissarro. Later in Gleyre’s studio, Monet met Auguste Renoir Alfred Sisley, and Frédéric Bazille. Monet considered it very important that Boudin be introduced to his new friends. He also told his friends of another painter he had found in Normandy. This was the remarkable Dutchman Jongkind. His landscapes were saturated with colour, and their sincerity, at times even their naïveté, was combined with subtle observation of the Normandy shore’s variable nature. At this time Monet’s landscapes were not yet characterized by great richness of colour. Rather, they recalled the tonalities of paintings by the Barbizon artists, and Boudin’s seascapes. He composed a range of colour based on yellow-brown or blue-grey. At the Third Impressionist Exhibition in 1877 Monet presented a series of paintings for the first time: seven views of the Saint-Lazare train station. He selected them from among twelve he had painted at the station. This motif in Monet’s work is in line not only with Manet’s Chemin de fer (The Railway) and with his own landscapes featuring trains and stations at Argenteuil, but also with a trend that surfaced after the railways first began to appear. In 1883, Monet had bought a house in the village of Giverny, near the little town of Vernon. At Giverny, series painting became one of his chief working procedures. Meadows became his permanent workplace. When a journalist, who had come from Vétheuil to interview Monet, asked him where his studio was, the painter answered, “My studio! I’ve never had a studio, and I can’t see why one would lock oneself up in a room. To draw, yes – to paint, no”. Then, broadly gesturing towards the Seine, the hills, and the silhouette of the little town, he declared, “There’s my real studio.”Monet began to go to London in the last decade of the nineteenth century. He began all his London paintings working directly from nature, but completed many of them afterwards, at Giverny. The series formed an indivisible whole, and the painter had to work on all his canvases at one time. A friend of Monet’s, the writer Octave Mirbeau, wrote that he had accomplished a miracle. With the help of colours he had succeeded in recreating on the canvas something almost impossible to capture: he was reproducing sunlight, enriching it with an infinite number of reflections. Alone among the impressionists, Claude Monet took an almost scientific study of the possibilities of colour to its limits; it is unlikely that one could have gone any further in that direction.
Paul Gauguin fue primero un marino y luego un exitoso corredor de bolsa en París. En 1874 comenzó a pintar los fines de semana, como pasatiempo. Nueve años después, tras la caída de la bolsa de valores, se sintió lo bastante confiado en su habilidad para ganarse la vida pintando, que renunció a su puesto y se dedicó a la pintura de tiempo completo. Siguiendo el ejemplo de Cézanne, Gauguin pintó naturalezas muertas desde el principio de su vida artística. Incluso poseía una naturaleza muerta de Cézanne, que aparece en el cuadro de Gauguin Retrato de Marie Lagadu. El año de 1891 fue crucial para Gauguin. En ese año dejó Francia y se marchó a Tahití, donde permaneció hasta 1893. Su estancia en este país determinó su vida y trayectoria futuras, ya que, en 1895, después de pasar una temporada en Francia, volvió a Tahití para siempre. En Tahití, Gauguin descubrió el arte primitivo, con sus formas planas y los colores violentos de una naturaleza salvaje. Con sinceridad absoluta, los transfirió a sus lienzos. A partir de ese momento, sus pinturas reflejaron este estilo: una simplificación radical del dibujo, colores brillantes, puros y vivos, una composición de tipo ornamental y una deliberada falta de contraste en los planos. Gauguin bautizó su estilo como “simbolismo sintético”.
Paul Gauguin was first a sailor, then a successful stockbroker in Paris. In 1874 he began to paint at weekends as a Sunday painter. Nine years later, after a stock-market crash, he felt confident of his ability to earn a living for his family by painting and he resigned his position and took up the painter’s brush full time. Following the lead of Cézanne, Gauguin painted still-lifes from the very beginning of his artistic career. He even owned a still-life by Cézanne, which is shown in Gauguin’s painting Portrait of Marie Lagadu. The year 1891 was crucial for Gauguin. In that year he left France for Tahiti, where he stayed till 1893. This stay in Tahiti determined his future life and career, for in 1895, after a sojourn in France, he returned there for good. In Tahiti, Gauguin discovered primitive art, with its flat forms and violent colours, belonging to an untamed nature. With absolute sincerity, he transferred them onto his canvas. His paintings from then on reflected this style: a radical simplification of drawing; brilliant, pure, bright colours; an ornamental type composition; and a deliberate flatness of planes. Gauguin termed this style “synthetic symbolism”.
„Vater Pissaro“, wie seine Freunde ihn gern nannten, war wohl der nüchternste der Impressionisten. Vielleicht lag es an seinem Alter (welches weitaus fortgeschrittener war, als das seiner Kollegen Monet, Sisley, Bazille und Renoir) oder vielmehr an seiner Lebenserfahrung, die seine Werke sowohl in ihren Themen als auch in ihrer Komposition durchaus ruhig und schlicht erscheinen lassen. Ein Mann mit einfachem Geschmack, der es genoss, die Landbevölkerung in den Straßen zu malen, auch wenn er später mit seinen Stadtansichten Berühmtheit erlangen sollte, die er mit derselben Leidenschaft fertigte, die in ihm aufkam, wenn er wieder einen stürmischen Himmel oder den vom Frost gezeichneten Morgen auf die Leinwand bannte.
« Le père Pissarro », comme aimaient à l’appeler ses amis, était le plus sage des artistes impressionnistes. Peut être son âge, plus avancé que celui de ses camarades Monet, Sisley, Bazille et Renoir, ou plutot sa maturité, lui firent créer des œuvres sereines et sobres tant dans leur sujet que dans leur composition. Homme au goûts simples, il se plut à peindre des paysans sur les chemins, bien qu’il dut sa tardive notoriété à ses paysages urbains, traités avec la même passion que celle que faisaient jaillir en lui les ciels orageux et les matins blanchis par le givre.
Whilst Impressionism marked the first steps toward modern painting by revolutionising an artistic medium stifled by academic conventions, Post-Impressionism, even more revolutionary, completely liberated colour and opened it to new, unknown horizons. Anchored in his epoch, relying on the new chromatic studies of Michel Eugène Chevreul, Georges Seurat transcribed the chemist’s theory of colours into tiny points that created an entire image. With his heavy strokes, Van Gogh illustrated the midday sun, whilst Cézanne renounced perspective. Rich in its variety and in the singularity of its artists, Post-Impressionism was a passage taken by all the well-known figures of 20th century painting - it is here presented, for the great pleasure of the reader, by Nathalia Brodskaïa.
Camille Pissarro (1830–1903) francia impresszionista és divizionista festő. Sajátos stílusát az 1880–1890-es évekhez közeledve találta meg, az impresszionizmus és a pointillizmus tanulságai mentén érkezett el az ő nagyon gazdag koloritjához, amely határozott rajztudással párosult. A festészeti műfajt tekintve elsősorban tájképfestő volt, de festett sikeres portrékat, aktokat, csendéleteket is. Szinte fáradhatatlanul rajzolt, s készített rézkarcokat, rézmetszeteket és litográfiákat. A párizsiak elé tárta saját fővárosuk jellegzetes részleteit, és a francia vidéket a korabeli jellemző vonásokkal, azt a Párizst, s azt a párizsi régiót örökítette meg, amelynek képét sokáig őrizte, s talán őrzi még ma is a francia nép és a világ a 19. és 20. század fordulójának civilizált nagyhatalmi központjáról.
Naive art first became popular at the end of the 19th century. Until that time, this form of expression, created by untrained artists and characterised by spontaneity and simplicity, enjoyed little recognition from professional artists and art critics. Influenced by primitive arts, naive painting is distinguished by the fluidity of its lines, vivacity, and joyful colours, as well as by its rather clean-cut, simple shapes. Naive art counts among it artists: Henri Rousseau, Séraphine de Senlis, André Bauchant, and Camille Bombois. This movement has also found adherents abroad, including such prominent artists as Joan Miró, Guido Vedovato, Niko Pirosmani, and Ivan Generalic.
Since his death 200 years ago, Cézanne has become the most famous painter of the nineteenth century. He was born in Aix-en-Provence in 1839 and the happiest period of his life was his early youth in Provence, in company with Emile Zolá, another Italian. Following Zolá’s example, Cézanne went to Paris in his twenty-first year. During the Franco-Prussian war he deserted the military, dividing his time between open-air painting and the studio. He said to Vollard, an art dealer, “I’m only a painter. Parisian wit gives me a pain. Painting nudes on the banks of the Arc [a river near Aix] is all I could ask for.” Encouraged by Renoir, one of the first to appreciate him, he exhibited with the impressionists in 1874 and in 1877. He was received with derision, which deeply hurt him. Cézanne’s ambition, in his own words, was “to make out of Impressionism something as solid and durable as the paintings of the museums.” His aim was to achieve the monumental in a modern language of glowing, vibrating tones. Cézanne wanted to retain the natural colour of an object and to harmonise it with the various influences of light and shade trying to destroy it; to work out a scale of tones expressing the mass and character of the form. Cézanne loved to paint fruit because it afforded him obedient models and he was a slow worker. He did not intend to simply copy an apple. He kept the dominant colour and the character of the fruit, but heightened the emotional appeal of the form by a scheme of rich and concordant tones. In his paintings of still-life he is a master. His fruit and vegetable compositions are truly dramatic; they have the weight, the nobility, the style of immortal forms. No other painter ever brought to a red apple a conviction so heated, sympathy so genuinely spiritual, or an observation so protracted. No other painter of equal ability ever reserved for still-life his strongest impulses. Cézanne restored to painting the pre-eminence of knowledge, the most essential quality to all creative effort. The death of his father in 1886 made him a rich man, but he made no change in his abstemious mode of living. Soon afterwards, Cézanne retired permanently to his estate in Provence. He was probably the loneliest of painters of his day. At times a curious melancholy attacked him, a black hopelessness. He grew more savage and exacting, destroying canvases, throwing them out of his studio into the trees, abandoning them in the fields, and giving them to his son to cut into puzzles, or to the people of Aix. At the beginning of the century, when Vollard arrived in Provence with intentions of buying on speculation all the Cézannes he could get hold of, the peasantry, hearing that a fool from Paris was actually handing out money for old linen, produced from barns a considerable number of still-lifes and landscapes. The old master of Aix was overcome with joy, but recognition came too late. In 1906 he died from a fever contracted while painting in a downpour of rain.
A painter of the Impressionist movement, Alfred Sisley was born on October 30th 1839 in Paris but was of British origin. He died on January 29th 1899 in Moret-sur-Loing. Growing up in a musical family, he chose to pursue painting rather than the field of business. In 1862 he enrolled in Gleyre’s studio where he encountered Renoir, Monet, and Bazille. The four friends left their master’s studio in March 1863 to work outdoors, setting their easels to paint the forest scenes of Fontainebleau. Sisley tirelessly chose the sky and water as subjects for his paintings, animated as they were by the changing reflections of light, for his landscapes of the regions surrounding Paris, Louveciennes, and Marly-le-Roi. This was in keeping with the painting styles of Constable, Bonington, and Turnet. Even if he had been influenced by Monet’s work at some point, Sisley drew away from his friend’s style due to his own desire for his work to follow the structure of forms. Sensitive to the changing seasons, he liked to portray spring with its blooming orchards, but it was the wintry and snowy countryside which Sisley was particularly attracted to. His reserved temperament preferred mystery and silence to the splendour of Renoir’s sunny landscapes.
Since his death 200 years ago, Cézanne has become the most famous painter of the nineteenth century. He was born in Aix-en-Provence in 1839 and the happiest period of his life was his early youth in Provence, in company with Emile Zolá, another Italian. Following Zolá’s example, Cézanne went to Paris in his twenty-first year. During the Franco-Prussian war he deserted the military, dividing his time between open-air painting and the studio. He said to Vollard, an art dealer, “I’m only a painter. Parisian wit gives me a pain. Painting nudes on the banks of the Arc [a river near Aix] is all I could ask for.” Encouraged by Renoir, one of the first to appreciate him, he exhibited with the impressionists in 1874 and in 1877. He was received with derision, which deeply hurt him. Cézanne’s ambition, in his own words, was “to make out of Impressionism something as solid and durable as the paintings of the museums.” His aim was to achieve the monumental in a modern language of glowing, vibrating tones. Cézanne wanted to retain the natural colour of an object and to harmonise it with the various influences of light and shade trying to destroy it; to work out a scale of tones expressing the mass and character of the form. Cézanne loved to paint fruit because it afforded him obedient models and he was a slow worker. He did not intend to simply copy an apple. He kept the dominant colour and the character of the fruit, but heightened the emotional appeal of the form by a scheme of rich and concordant tones. In his paintings of still-life he is a master. His fruit and vegetable compositions are truly dramatic; they have the weight, the nobility, the style of immortal forms. No other painter ever brought to a red apple a conviction so heated, sympathy so genuinely spiritual, or an observation so protracted. No other painter of equal ability ever reserved for still-life his strongest impulses. Cézanne restored to painting the pre-eminence of knowledge, the most essential quality to all creative effort. The death of his father in 1886 made him a rich man, but he made no change in his abstemious mode of living. Soon afterwards, Cézanne retired permanently to his estate in Provence. He was probably the loneliest of painters of his day. At times a curious melancholy attacked him, a black hopelessness. He grew more savage and exacting, destroying canvases, throwing them out of his studio into the trees, abandoning them in the fields, and giving them to his son to cut into puzzles, or to the people of Aix. At the beginning of the century, when Vollard arrived in Provence with intentions of buying on speculation all the Cézannes he could get hold of, the peasantry, hearing that a fool from Paris was actually handing out money for old linen, produced from barns a considerable number of still-lifes and landscapes. The old master of Aix was overcome with joy, but recognition came too late. In 1906 he died from a fever contracted while painting in a downpour of rain.
Lautrec studied with two of the most admired academic painters of the day, Léon Bonnat and Fernand Cormon. Lautrec’s time in the studios of Bonnat and Cormon had the advantage of introducing him to the nude as a subject. At that time life-drawing of the nude was the basis of all academic art training in nineteenth-century Paris. While still a student, Lautrec began to explore Parisian nightlife, which was to provide him with his greatest inspiration, and eventually undermined his health. Lautrec was an artist able to stamp his vision of the age in which he lived upon the imagination of future generations. Just as we see the English court of Charles I through the eyes of van Dyck and the Paris of Louis-Philippe through the eyes of Daumier, so we see the Paris of the 1890s and its most colourful personalities, through the eyes of Lautrec. The first great personality of Parisian nightlife whom Lautrec encountered – and a man who was to play an important role in helping Lautrec develop his artistic vision – was the cabaret singer Aristide Bruant. Bruant stood out as an heroic figure in what was the golden age of Parisian cabaret. Among the many other performers inspiring Lautrec in the 1890s were the dancers La Goulue and Valentin-le-Desossé (who both appear in the famous Moulin Rouge poster), and Jane Avril and Loïe Fuller, the singers Yvette Guilbert, May Belfort and Marcelle Lender, and the actress Réjane. Lautrec was, along with Degas, one of the great poets of the brothel. Degas explored the theme in the late 1870s in a series of monotype prints that are among his most remarkable and personal works. He depicts the somewhat ungainly posturing of the prostitutes and their clients with human warmth and a satirical humour that brings these prints closer to the art of Lautrec than anything else by Degas. However, the truthfulness with which Lautrec portrayed those aspects of life that most of his more respectable contemporaries preferred to sweep under the carpet naturally caused offence. The German critic Gensel probably spoke for many when he wrote: “There can of course be no talk of admiration for someone who is the master of the representation of all that is base and perverse. The only explanation as to how such filth – there can be no milder term for it – as Elles can be publicly exhibited without an outcry of indignations being heard is that one half of the general public does not understand the meaning of this cycle at all, and the other is ashamed of admitting that it does understand it.”
Pierre Bonnard was the leader of a group of Post-Impressionist painters who called themselves the Nabis, from the Hebrew word meaning “prophet”. Bonnard, Vuillard, Roussel and Denis, the most distinguished of the Nabis, revolutionised decorative painting during one of the richest periods in the history of French painting. Bonnard’s works are striking for their strong colours and candidness.
Degas was closest to Renoir in the impressionist’s circle, for both favoured the animated Parisian life of their day as a motif in their paintings. Degas did not attend Gleyre’s studio; most likely he first met the future impressionists at the Café Guerbois. He started his apprenticeship in 1853 at the studio of Louis-Ernest Barrias and, beginning in 1854, studied under Louis Lamothe, who revered Ingres above all others, and transmitted his adoration for this master to Edgar Degas. Starting in 1854 Degas travelled frequently to Italy: first to Naples, where he made the acquaintance of his numerous cousins, and then to Rome and Florence, where he copied tirelessly from the Old Masters. His drawings and sketches already revealed very clear preferences: Raphael, Leonardo da Vinci, Michelangelo, and Mantegna, but also Benozzo Gozzoli, Ghirlandaio, Titian, Fra Angelico, Uccello, and Botticelli. During the 1860s and 1870s he became a painter of racecourses, horses and jockeys. His fabulous painter’s memory retained the particularities of movement of horses wherever he saw them. After his first rather complex compositions depicting racecourses, Degas learned the art of translating the nobility and elegance of horses, their nervous movements, and the formal beauty of their musculature. Around the middle of the 1860s Degas made yet another discovery. In 1866 he painted his first composition with ballet as a subject, Mademoiselle Fiocre dans le ballet de la Source (Mademoiselle Fiocre in the Ballet ‘The Spring’) (New York, Brooklyn Museum). Degas had always been a devotee of the theatre, but from now on it would become more and more the focus of his art. Degas’ first painting devoted solely to the ballet was Le Foyer de la danse à l’Opéra de la rue Le Peletier (The Dancing Anteroom at the Opera on Rue Le Peletier) (Paris, Musée d’Orsay). In a carefully constructed composition, with groups of figures balancing one another to the left and the right, each ballet dancer is involved in her own activity, each one is moving in a separate manner from the others. Extended observation and an immense number of sketches were essential to executing such a task. This is why Degas moved from the theatre on to the rehearsal halls, where the dancers practised and took their lessons. This was how Degas arrived at the second sphere of that immediate, everyday life that was to interest him. The ballet would remain his passion until the end of his days.
Edouard Manet (Paris, 1832 – 1883) Manet est l'un des plus célèbres artistes de la seconde moitié du XIXe siècle, lié aux impressionnistes sans faire vraiment partie de leur groupe. Chérissant son indépendance, il eut une grande influence sur la peinture française, en partie due au choix de ses sujets tirés de la vie quotidienne, de son usage de couleurs pures et de sa technique rapide et libre. C'est son œuvre qui assura la transition entre le réalisme de Courbet et la vision novatrice des impressionnistes. Issu de la grande bourgeoisie, il choisit de devenir peintre après avoir raté son entrée à l'Ecole navale. Il se forma auprès de Thomas Couture, un peintre académique, mais c'est grâce à ses nombreux voyages à travers l'Europe qu'il entreprit dès 1852, qu'il commença à se faire une idée de ce qu'allait être son style propre. Ses premières peintures étaient essentiellement des scènes de genre, inspirées par son amour pour les maîtres espagnols comme Velazquez et Goya, et le portrait. C'est en 1863 qu'il présenta son chef-d'œuvre Le Déjeuner sur l'herbe au Salon des refusés. Son œuvre déclenchant une polémique entre les défenseurs de l'art académique et les jeunes artistes «refusés », il devint le chef de file de cette nouvelle génération d'artistes. A partir de 1864, le salon officiel accepta ses travaux, provoquant toujours de véhémentes protestations comme ce fut le cas avec Olympia en 1865. En 1866, l'écrivain Zola écrivit un article en faveur du travail de Manet. A cette époque, le peintre était ami avec tous les futurs grands maîtres impressionnistes : Edgar Degas, Claude Monet, Auguste Renoir, Alfred Sisley, Camille Pissarro et Paul Cézanne, qui s'influençaient les uns les autres ; pourtant il restait délibérément à l'extérieur du groupe. En effet, en 1874 il refusa de présenter ses peintures lors de leur première exposition. Sa dernière apparition dans un salon officiel fut en 1882 avec Un Bar aux Folies-Bergère, l'une de ses œuvres les plus connues. Atteint par la gangrène au cours de l'année 1883, il peignit des natures mortes de fleurs jusqu'au moment où il ne s'en sentit plus capable, et il mourut en laissant derrière lui un grand nombre de dessins et de peintures.
Naive art first became popular at the end of the 19th century. Until that time, this form of expression, created by untrained artists and characterised by spontaneity and simplicity, enjoyed little recognition from professional artists and art critics. Influenced by primitive arts, naive painting is distinguished by the fluidity of its lines, vivacity, and joyful colours, as well as by its rather clean-cut, simple shapes. Naive art counts among it artists: Henri Rousseau, Séraphine de Senlis, André Bauchant, and Camille Bombois. This movement has also found adherents abroad, including such prominent artists as Joan Miró, Guido Vedovato, Niko Pirosmani, and Ivan Generalic.
Jean-Auguste-Dominique Ingres (Montauban, 1780 – Paris, 1867) Ingres sembla d'abord destiné à reprendre le flambeau de son maître David, dans l'art à la fois du portrait et de la peinture historique. Il gagna le Prix de Rome en 1801, où il ne se rendit que 6 ans plus tard à cause de la situation économique française. Mais Ingres s'émancipa très vite. Il n'avait que 25 ans lorsqu'il peignit les portraits de la famille Rivière. Ils révèlent un talent original et un goût pour la composition non dépourvu d'un certain maniérisme, mais celui-ci est plein de charme, et le raffinement des lignes ondulantes est aussi éloigné que possible du réalisme simple et légèrement brutal qui fait la force des portraits de David. Ses rivaux ne se laissèrent pas abuser : ils tournèrent en dérision son style archaïque et singulier en le surnommant «Le Gothique » ou «Le Chinois ». Cependant, durant le Salon de 1824 qui suivit son retour d'Italie, Ingres fut promu chef de file du style académique, par opposition au nouveau courant romantique mené par Delacroix. En 1834, il fut nommé directeur de l'Ecole française de Rome, où il demeura 7 ans. Puis, à peine rentré au pays, il fut à nouveau acclamé comme le maître des valeurs traditionnelles, et s'en alla finir ses jours dans sa ville natale du Sud de la France. La plus grande contradiction dans la carrière d'Ingres est son titre de gardien des règles et des préceptes classiques, alors qu'une certaine excentricité est bien perceptible dans les plus belles de ses oeuvres. Un cuistre, observant le dos de la Grande Odalisque et diverses exagérations de forme dans Le Bain turc, fit remarquer les indignes erreurs commises par le dessinateur. Mais ne sont-elles pas simplement le moyen par lequel un grand artiste, doté d'une sensibilité extrême, interprète sa passion pour le corps magnifique de la femme ? Lorsqu'il voulut réunir un grand nombre de personnages dans une oeuvre monumentale telle que L'Apothéose d'Homère, Ingres n'atteignit jamais l'aisance, la souplesse, la vie ni l'unité que nous admirons dans les magnifiques compositions de Delacroix. Il procède par accumulation et juxtaposition. Pourtant, il sait faire preuve d'une grande assurance, d'un goût original et d'une imagination fertile lorsqu'il s'agit de tableaux n'impliquant que deux ou trois personnages, et mieux encore dans ceux où il glorifie un corps féminin, debout ou allongé, qui fut l'enchantement et le doux tourment de toute sa vie.
Manet is one of the most famous artists from the second half of the nineteenth century linked to the impressionists, although he was not really one of them. He had great influence on French painting partly because of the choice he made for his subjects from everyday life, the use of pure colours, and his fast and free technique. He made, in his own work, the transition between Courbet’s Realism and the work of the impressionists. Born a high bourgeois, he chose to become a painter after failing the entry to the Marine School. He studied with Thomas Couture, an Academic painter, but it was thanks to the numerous travels he made around Europe from 1852 that he started to find out what would become his own style. His first paintings were mostly portraits and genre scenes, inspired by his love for Spanish masters like Velázquez and Goya. In 1863 he presented his masterpiece Luncheon on the Grass at the Salon des Refusés. His work started a fight between the defenders of Academic art and the young “refusés” artists. Manet became the leader of this new generation of artists. From 1864, the official Salon accepted his paintings, still provoking loud protests over works such as Olympia in 1865. In 1866, the writer Zolá wrote an article defending Manet’s work. At that time, Manet was friends with all the future great impressionist masters: Edgar Degas, Claude Monet, Auguste Renoir, Alfred Sisley, Camille Pissarro and Paul Cézanne, and he influenced their work, even though he cannot strictly be counted as one of them. In 1874 indeed, he refused to present his paintings in the First Impressionist Exhibition. His last appearance in the official Salon was in 1882 with A Bar at the Folies-Bergère, one of his most famous works. Suffering from gangrene during the year 1883, he painted flower still-lifes until he became too weak to work. He died leaving behind a great number of drawings and paintings.
Cézannes glücklichste Zeit war seine frühe Jugend in der Provence, wo er zusammen mit Zola und einem anderen Freund in der Natur umherstreifte. Ermutigt durch Renoir, stellte er 1874 und 1877 zusammen mit den Impressionisten aus. Doch die ablehnende Haltung, mit der man seiner Kunst begegnete, verletzte ihn tief. Er malte gern Früchte, weil sie gehorsame Modelle waren, was seiner langsamen Arbeitsweise entgegenkam, dabei behielt er die dominante Farbe und den Charakter der Frucht bei, verstärkte aber den emotionalen Reiz der Form durch ein Spiel von reichen, fein aufeinander abgestimmten Farbwerten. Seine eigentliche Meisterschaft entfaltete er in den Stillleben. Cézanne verstand es, seine Malkunst mit Wissen zu bereichern, dem Wissen um die Dinge – dieser unabdingbaren Voraussetzung für alles schöpferische Bemühen. Kurz nach dem Tod seines Vaters zog er sich für immer auf sein Gut in der Provence zurück und war vermutlich dort der einsamste Maler seiner Zeit. Von Zeit zu Zeit überfiel ihn eine seltsame Melancholie, ja sogar eine düstere Hoffnungslosigkeit. Er konnte unberechenbar und schwierig sein, seine Leinwände zerstören oder sie zum Fenster seines Studios hinauswerfen, sie ganz einfach auf einer Wiese stehen lassen oder sie seinem Sohn geben, der sie zerschnitt und wie ein Puzzle wieder zusammensetzte. Zu Beginn des neuen Jahrhunderts holten die Bauern aus ihren Scheunen eine größere Menge von Stillleben und Landschaften, als sie hörten, dass ein Narr aus Paris dafür mit gutem Geld zahlte. Doch leider kam die Anerkennung zu spät. Er starb 1906 an einem Fieber, das er sich zugezogen hatte, als er beim Malen vom Regen überrascht wurde.
Camille Pissarro (1830-1903) francia impresszionista és divizionista festő. Sajátos stílusát az 1880-1890-es évekhez közeledve találta meg, az impresszionizmus és a pointillizmus tanulságai mentén érkezett el az andő nagyon gazdag koloritjához, amely határozott rajztudással párosult. A festészeti műfajt tekintve elsősorban tájképfestő volt, de festett sikeres portrékat, aktokat, csendéleteket is. Szinte fáradhatatlanul rajzolt, s készített rézkarcokat, rézmetszeteket és litográfiákat. A párizsiak elé tárta saját fővárosuk jellegzetes részleteit, és a francia vidéket a korabeli jellemző vonásokkal, azt a Párizst, s azt a párizsi régiót örökítette meg, amelynek képét sokáig andőrizte, s talán andőrzi még ma is a francia nép és a világ a 19. és 20. század fordulójának civilizált nagyhatalmi központjáról.
Since his death 200 years ago, Cézanne has become the most famous painter of the nineteenth century. He was born in Aix-en-Provence in 1839 and the happiest period of his life was his early youth in Provence, in company with Emile Zolá, another Italian. Following Zolá’s example, Cézanne went to Paris in his twenty-first year. During the Franco-Prussian war he deserted the military, dividing his time between open-air painting and the studio. He said to Vollard, an art dealer, “I’m only a painter. Parisian wit gives me a pain. Painting nudes on the banks of the Arc [a river near Aix] is all I could ask for.” Encouraged by Renoir, one of the first to appreciate him, he exhibited with the impressionists in 1874 and in 1877. He was received with derision, which deeply hurt him. Cézanne’s ambition, in his own words, was “to make out of Impressionism something as solid and durable as the paintings of the museums.” His aim was to achieve the monumental in a modern language of glowing, vibrating tones. Cézanne wanted to retain the natural colour of an object and to harmonise it with the various influences of light and shade trying to destroy it; to work out a scale of tones expressing the mass and character of the form. Cézanne loved to paint fruit because it afforded him obedient models and he was a slow worker. He did not intend to simply copy an apple. He kept the dominant colour and the character of the fruit, but heightened the emotional appeal of the form by a scheme of rich and concordant tones. In his paintings of still-life he is a master. His fruit and vegetable compositions are truly dramatic; they have the weight, the nobility, the style of immortal forms. No other painter ever brought to a red apple a conviction so heated, sympathy so genuinely spiritual, or an observation so protracted. No other painter of equal ability ever reserved for still-life his strongest impulses. Cézanne restored to painting the pre-eminence of knowledge, the most essential quality to all creative effort. The death of his father in 1886 made him a rich man, but he made no change in his abstemious mode of living. Soon afterwards, Cézanne retired permanently to his estate in Provence. He was probably the loneliest of painters of his day. At times a curious melancholy attacked him, a black hopelessness. He grew more savage and exacting, destroying canvases, throwing them out of his studio into the trees, abandoning them in the fields, and giving them to his son to cut into puzzles, or to the people of Aix. At the beginning of the century, when Vollard arrived in Provence with intentions of buying on speculation all the Cézannes he could get hold of, the peasantry, hearing that a fool from Paris was actually handing out money for old linen, produced from barns a considerable number of still-lifes and landscapes. The old master of Aix was overcome with joy, but recognition came too late. In 1906 he died from a fever contracted while painting in a downpour of rain.
For Claude Monet the designation ‘impressionist’ always remained a source of pride. In spite of all the things critics have written about his work, Monet continued to be a true impressionist to the end of his very long life. He was so by deep conviction, and for his Impressionism he may have sacrificed many other opportunities that his enormous talent held out to him. Monet did not paint classical compositions with figures, and he did not become a portraitist, although his professional training included those skills. He chose a single genre for himself, landscape painting, and in that he achieved a degree of perfection none of his contemporaries managed to attain. Yet the little boy began by drawing caricatures. Boudin advised Monet to stop doing caricatures and to take up landscapes instead. The sea, the sky, animals, people, and trees are beautiful in the exact state in which nature created them – surrounded by air and light. Indeed, it was Boudin who passed on to Monet his conviction of the importance of working in the open air, which Monet would in turn transmit to his impressionist friends. Monet did not want to enrol at the Ecole des Beaux-Arts. He chose to attend a private school, L’Académie Suisse, established by an ex-model on the Quai d’Orfèvres near the Pont Saint-Michel. One could draw and paint from a live model there for a modest fee. This was where Monet met the future impressionist Camille Pissarro. Later in Gleyre’s studio, Monet met Auguste Renoir Alfred Sisley, and Frédéric Bazille. Monet considered it very important that Boudin be introduced to his new friends. He also told his friends of another painter he had found in Normandy. This was the remarkable Dutchman Jongkind. His landscapes were saturated with colour, and their sincerity, at times even their naïveté, was combined with subtle observation of the Normandy shore’s variable nature. At this time Monet’s landscapes were not yet characterized by great richness of colour. Rather, they recalled the tonalities of paintings by the Barbizon artists, and Boudin’s seascapes. He composed a range of colour based on yellow-brown or blue-grey. At the Third Impressionist Exhibition in 1877 Monet presented a series of paintings for the first time: seven views of the Saint-Lazare train station. He selected them from among twelve he had painted at the station. This motif in Monet’s work is in line not only with Manet’s Chemin de fer (The Railway) and with his own landscapes featuring trains and stations at Argenteuil, but also with a trend that surfaced after the railways first began to appear. In 1883, Monet had bought a house in the village of Giverny, near the little town of Vernon. At Giverny, series painting became one of his chief working procedures. Meadows became his permanent workplace. When a journalist, who had come from Vétheuil to interview Monet, asked him where his studio was, the painter answered, “My studio! I’ve never had a studio, and I can’t see why one would lock oneself up in a room. To draw, yes – to paint, no”. Then, broadly gesturing towards the Seine, the hills, and the silhouette of the little town, he declared, “There’s my real studio.”Monet began to go to London in the last decade of the nineteenth century. He began all his London paintings working directly from nature, but completed many of them afterwards, at Giverny. The series formed an indivisible whole, and the painter had to work on all his canvases at one time. A friend of Monet’s, the writer Octave Mirbeau, wrote that he had accomplished a miracle. With the help of colours he had succeeded in recreating on the canvas something almost impossible to capture: he was reproducing sunlight, enriching it with an infinite number of reflections. Alone among the impressionists, Claude Monet took an almost scientific study of the possibilities of colour to its limits; it is unlikely that one could have gone any further in that direction.
“Father Pissarro”, as his friends liked to call him, was the most restrained of the artists of the Impressionist movement. Perhaps it was his age, being older than his fellow artists Monet, Sisley, Bazille, and Renoir, or rather his maturity, which resulted in his works having such serene and sober subjects and compositions. A man of simple tastes, he enjoyed painting peasants going about their daily lives. However, Pissarro owes his belated fame to his urban landscapes, which he treated with the same passion he used to paint beautiful stormy skies and frost-whitened mornings.
Pierre-Auguste Renoir was born in Limoges on 25 February 1841. In 1854, the boy’s parents took him from school and found a place for him in the Lévy brothers’ workshop, where he was to learn to paint porcelain. Renoir’s younger brother Edmond had this to say this about the move: “From what he drew in charcoal on the walls, they concluded that he had the ability for an artist’s profession. That was how our parents came to put him to learn the trade of porcelain painter.” One of the Lévys’ workers, Emile Laporte, painted in oils in his spare time. He suggested Renoir makes use of his canvases and paints. This offer resulted in the appearance of the first painting by the future impressionist. In 1862 Renoir passed the examinations and entered the Ecole des Beaux-Arts and, simultaneously, one of the independent studios, where instruction was given by Charles Gleyre, a professor at the Ecole des Beaux-Arts. The second, perhaps even the first, great event of this period in Renoir’s life was his meeting, in Gleyre’s studio, with those who were to become his best friends for the rest of his days and who shared his ideas about art. Much later, when he was already a mature artist, Renoir had the opportunity to see works by Rembrandt in Holland, Velázquez, Goya and El Greco in Spain, and Raphael in Italy. However, Renoir lived and breathed ideas of a new kind of art. He always found his inspirations in the Louvre. “For me, in the Gleyre era, the Louvre was Delacroix,” he confessed to Jean. For Renoir, the First Impressionist Exhibition was the moment his vision of art and the artist was affirmed. This period in Renoir’s life was marked by one further significant event. In 1873 he moved to Montmartre, to the house at 35 Rue Saint-Georges, where he lived until 1884. Renoir remained loyal to Montmartre for the rest of his life. Here he found his “plein-air” subjects, his models and even his family. It was in the 1870s that Renoir acquired the friends who would stay with him for the remainder of his days. One of them was the art-dealer Paul Durand-Ruel, who began to buy his paintings in 1872. In summer, Renoir continued to paint a great deal outdoors together with Monet. He would travel out to Argenteuil, where Monet rented a house for his family. Edouard Manet sometimes worked with them too. In 1877, at the Third Impressionist Exhibition, Renoir presented a panorama of over twenty paintings. They included landscapes created in Paris, on the Seine, outside the city and in Claude Monet’s garden; studies of women’s heads and bouquets of flowers; portraits of Sisley, the actress Jeanne Samary, the writer Alphonse Daudet and the politician Spuller; and also The Swing and The Ball at the Moulin de la Galette. Finally, in the 1880s Renoir hit a “winning streak”. He was commissioned by rich financiers, the owner of the Grands Magasins du Louvre and Senator Goujon. His paintings were exhibited in London and Brussels, as well as at the Seventh International Exhibition held at Georges Petit’s in Paris in 1886. In a letter to Durand-Ruel, then in New York, Renoir wrote: “The Petit exhibition has opened and is not doing badly, so they say. After all, it’s so hard to judge about yourself. I think I have managed to take a step forward towards public respect. A small step, but even that is something.”
Thank you for visiting our website. Would you like to provide feedback on how we could improve your experience?
This site does not use any third party cookies with one exception — it uses cookies from Google to deliver its services and to analyze traffic.Learn More.